ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ..!

Τὰ σὲ «-κέρως» (< κέρας) [Μονό-κερως, ἀιγό-κερως, ῥινό-κερως] ἂν καὶ ὁ κος Μπαμπινώτης τὰ θεωρεῖ ὡς κλινόμενα κατά τὴν ἀττική κλίση, ὅπως καὶ εἶχε γίνει στὴν ἀρχαιότητα ἀφ᾿ ὁρισμένους (δηλαδή: ὁ μονόκερως, τοῦ μονόκερω, κ.λπ.), ἐν τούτοις μία ἄλλη ὀπτική στὴν ἀρχαιότητα (τὴν ὁποία καὶ ἀσπάζομαι) θεωρεῖ ὅτι καθὼς τὸ συνθετικό «-κερως» προέρχεται ἀπὸ τὴν λέξη «κέρας» (γενική: τοῦ κέρατος) θέλει τὶς λέξεις νὰ κλίνωνται κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο: ὁ μονόκερως, τοῦ μονοκέρωτος, τῷ μονοκέρωτι, τὸν μονοκέρωτα... μονοκέρωτες, κ.λπ. ὁ ῥινόκερως, τοῦ ῥινοκέρωτος... κ.λπ.