Ἡ ὀνομασία τῶν ῥηματικῶν χρόνων ἔγινε ἀπὸ τοὺς στωϊκούς.
Καὶ ὁ κύριος διαχωρισμὸς ἦταν σὲ «ὡρισμένους» σὲ «ἀόριστους», ὅπου ὡρισμένοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ παρόν [καὶ διακρίνονται ἀπὸ συνέχεια ἢ μὴ συνέχεια (ποιὸν ἐνεργείας) καὶ ἔτσι ἔχουμε τοὺς «ἀτελεὶς» ἢ «παρατατικοὺς» (γιὰ ἐπαναλαμβανόμενες πράξεις), τοὺς «τέλειους» ἤ «συντελικοὺς» (γιὰ τελειωμένες πράξεις).] ἐνῷ ἀόριστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ παρὸν καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ ποιὸν ἐνεργείας τους.
Ὅλοι αὐτοὶ ὡς πρὸς τὸν χρόνο διακρίνονται σὲ «ἐνεστῶτες» (γιὰ τὸ παρόν) καὶ «παρῳχημένους» (γιὰ τὸ παρελθὸν)
Ἔτσι, ἔχουμε δύο ἀόριστους χρόνους, τὸν «παρῳχημένο ἀόριστο» (σημερινὸς ἀόριστος) καὶ τὸν «ἀόριστο μέλλων» (ὁ μέλλοντας) Καί, «ὡρισμένος ἀτελής ἐνεστώς» (σημερινός ἐνεστώτας), «ὡρισμένος παρατατικός παρῳχημένος» (παρατατικός), «ὡρισμένος τέλειος ἐνεστώς» ἤ «ἐνεστῶσα συντέλεια» (παρακείμενος, ἐπειδή παράκειται) καὶ «ὡρισμένος τέλειος παρῳχημένος» (ὑπερ-συντέλικος)
Καὶ ὁ κύριος διαχωρισμὸς ἦταν σὲ «ὡρισμένους» σὲ «ἀόριστους», ὅπου ὡρισμένοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ παρόν [καὶ διακρίνονται ἀπὸ συνέχεια ἢ μὴ συνέχεια (ποιὸν ἐνεργείας) καὶ ἔτσι ἔχουμε τοὺς «ἀτελεὶς» ἢ «παρατατικοὺς» (γιὰ ἐπαναλαμβανόμενες πράξεις), τοὺς «τέλειους» ἤ «συντελικοὺς» (γιὰ τελειωμένες πράξεις).] ἐνῷ ἀόριστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ παρὸν καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ ποιὸν ἐνεργείας τους.
Ἔτσι, ἔχουμε δύο ἀόριστους χρόνους, τὸν «παρῳχημένο ἀόριστο» (σημερινὸς ἀόριστος) καὶ τὸν «ἀόριστο μέλλων» (ὁ μέλλοντας) Καί, «ὡρισμένος ἀτελής ἐνεστώς» (σημερινός ἐνεστώτας), «ὡρισμένος παρατατικός παρῳχημένος» (παρατατικός), «ὡρισμένος τέλειος ἐνεστώς» ἤ «ἐνεστῶσα συντέλεια» (παρακείμενος, ἐπειδή παράκειται) καὶ «ὡρισμένος τέλειος παρῳχημένος» (ὑπερ-συντέλικος)
καὶ τὸν «ἀόριστο μέλλων» (ὁ μέλλοντας)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον λέγανε «αόριστο μέλλων» ή «αόριστο μέλλοντα»;