Ἐτυμολογία τῆς ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

Ἡ ἐτυμολογία εἶναι ἕνας κλάδος τῆς γλωσσολογίας ποὺ ἀναζητᾶ καὶ μελετᾶ τὴν ἀρχικὴ μορφὴ καὶ σημασία κάθε λέξης, καθὼς καὶ τὴν συγγένειά της κάθε λέξης μὲ λέξεις ἄλλων γλωσσῶν ἀλλὰ καὶ μὲ λέξεις μέσα στὴν ἴδια γλῶσσα. Κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο, ὁπότε καὶ δημιουργήθηκε ὁ ὅρος σήμαινε τὴν πρωταρχικὴ σημασία τῆς λέξης.

Ἐτυμολογία< ἐτυμολογῶ < ἔτυμος + λογῶ (<λόγος)

ἔτυμος/-ον [σπάνια σὲ θηλυκό] (ἀρχαῖο ἐπίθετο) = ἀληθινός, αὐθεντικός

πρόκειται γιὰ παραλλαγὴ τοῦ ἀρχ. ἐπιθέτου «ἐτεός, -ά, -όν»

καὶ οἱ δύο λέξεις ἔχουν ἴδιο θέμα. 

ἔτυμος < ἔτεF-μος

ἐτεός < ἐτεF-ός


-Τὸ «ἐτεός» ἴσως νὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ῥῆμα «εἰμί».
-Τὸ οὐδέτερο «ἐτεόν» λειτουργεῖ καὶ ὡς ἐπίρρημα σημαίνοντας «ἀληθῶς, πράγματι, τῷ ὄντι»
-Ὑπῆρχε σὲ ἐρωτήσεις τύπου «ἐτεόν;» = «ἀλήθεια;» «ἔτσι;»
-Ἀπὸ τὸ «ἐτεός» προέρχεται καὶ τὸ «ἐξετάζω» (=ἀναζητῶ τὴν ἀλήθεια) [ἐξ+ ἐτάζω(<ἐτός+-αζω)]