ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ἀλλὰ ΥΠΟΣΤΥΛΩΣΗ

Τὰ δύο αὐτὰ ἔρχονται νὰ συμπληρώσουν τὴν σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὰ « στήλη» καὶ «στύλος» ποὺ συχνὰ συγχέονται

Τὸ ῥῆμα «ἀναστηλώνω» ὑπάρχει ἤδη στὴν ἀρχαιότητα  ὡς παράγωγο τοῦ «στηλῶ» ποὺ ἐσήμαινε «στήνω στήλη/μνημεῖο-γράγω σὲ στήλη»

Στὰ σημερινὰ χρόνια ἔχει ἐπικρατήσει μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «ἀποκαθιστῶ τὴν ἀρχικὴ μορφὴ ἑνὸς κτηρίου, ἑνὸς μνημείου» ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ «ἡ ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων» ὅπως καθιερώθηκε νὰ ὀνομάζεται ἡ ἐπαναφορὰ τῶν εἰκόνων μετὰ τὴν εἰκονομαχία, μιᾶς καὶ ἀποκαταστάθηκε ἡ μνημειώδης τους σημασία.

Ἔτσι ἔχουμε « ἀνὰ + στηλῶ » κι ὄχι «ἀναστυλώνω»

Ὑπάρχει ὅμως ἡ «ὑποστύλωση» καὶ τὸ «ὑποστυλώνω»

ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο: ὑποστυλῶ < ὑπόστυλος < ὑπὸ+στῦλος

Τὸ ὁποῖο σημαίνει στερεώνω κάτι, ὑποστηρίζω μὲ στύλους, βάζω στύλους ὑπὸ κάποιου γιὰ στήριξη

Λόγῳ σύγχυσης τῶν δύο βάσεων πολλοὶ γράφουν "ἀναστυλώνω"
ἀλλὰ καὶ λόγῳ τοῦ ὅτι σὲ ἀνάλογες χρήσεις γλωσσῶν στὸ ἐξωτερικὸ χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη "στῦλος" κι ἔτσι ὑπῆρξε μία σύγχυση. Ὅμως, καὶ οἱ δύο λέξεις πλάστηκαν στὴν ἀρχαία γλῶσσα καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ὑπάρχει λόγος σύγχυσης ἤ ἀλλαγῆς. 

Τὸ κλειδὶ -ὅπως καὶ σὲ ὅλη τὴν ἑλληνικὴ ὀρθογραφία- εἶναι ἡ κατανόηση αὐτοῦ ποὺ σημαίνει (σηματοδοτεῖ) ἡ λέξη.