Ἡ μαγεία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ ἴδιες οἱ λέξεις σοῦ δηλώνουν τὴν σημασία τους· τὸ μόνο, ποὺ πρέπει νὰ κάνῃ κάποιος εἶναι νὰ προσέξῃ τί τοῦ λὲν οἱ ἑκάστοτε λέξεις.
π.χ. ἄναυδος [< ἀ στερητικό* + αὐδή (=φωνή)] = χωρίς φωνή, ἄλαλος.
*("ν" χάριν εὐφωνίας, ὥστε νὰ μὴν συμπέσουν δύο φωνήεντα)
Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ὡς πρὸς τὸ ὁποῖο ὑπερισχύει ἡ ἑλληνικὴ τῶν ἄλλων γλωσσῶν· ἡ πλειονότητα τῶν ξένων γλωσσῶν δὲν ἔχει στὶς λέξεις της τὴν δυνατότητα τῆς ἐρμηνείας μέσῳ τῆς ἴδιας τῆς λέξης, ἐπειδὴ συνήθως οἱ λέξεις προέρχονται ἀπὸ πολλὲς καὶ διαφορετικὲς ἐποχές, ἀπὸ ἄλλες γλῶσσες κ.λπ. καὶ αὐτὸ καθιστᾶ δύσκολη τὴν ἄμεση ἐρμηνεία. Στὰ ἑλληνικὰ, ὅμως, ἂν κάποις γνωρίζῃ τὰ συνθετικὰ τῶν λέξεων ἢ τὴν ρἱζα τους, (δηλαδή, γνώση ἀρχαίων, συνήθως) τότε μπορεῖ νὰ φτάσῃ πολὺ κοντὰ στὴν ἐρμηνεία τῆς λέξης, ἂν ὄχι νὰ βρῇ τὴν πλήρη ἔννοιά της.
π.χ. ἄναυδος [< ἀ στερητικό* + αὐδή (=φωνή)] = χωρίς φωνή, ἄλαλος.
*("ν" χάριν εὐφωνίας, ὥστε νὰ μὴν συμπέσουν δύο φωνήεντα)
Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ὡς πρὸς τὸ ὁποῖο ὑπερισχύει ἡ ἑλληνικὴ τῶν ἄλλων γλωσσῶν· ἡ πλειονότητα τῶν ξένων γλωσσῶν δὲν ἔχει στὶς λέξεις της τὴν δυνατότητα τῆς ἐρμηνείας μέσῳ τῆς ἴδιας τῆς λέξης, ἐπειδὴ συνήθως οἱ λέξεις προέρχονται ἀπὸ πολλὲς καὶ διαφορετικὲς ἐποχές, ἀπὸ ἄλλες γλῶσσες κ.λπ. καὶ αὐτὸ καθιστᾶ δύσκολη τὴν ἄμεση ἐρμηνεία. Στὰ ἑλληνικὰ, ὅμως, ἂν κάποις γνωρίζῃ τὰ συνθετικὰ τῶν λέξεων ἢ τὴν ρἱζα τους, (δηλαδή, γνώση ἀρχαίων, συνήθως) τότε μπορεῖ νὰ φτάσῃ πολὺ κοντὰ στὴν ἐρμηνεία τῆς λέξης, ἂν ὄχι νὰ βρῇ τὴν πλήρη ἔννοιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου