Πολλὰ χρόνια στὰ σχολεῖα διδασκόταν ὅτι στὴν αἰτιατικὴ ἑνικοῦ τῶν ἄρθρων καὶ τῶν ἀντωνυμιῶν παρατίθεται τὸ νῦ ἐφ᾿ ὅσον οἱ λέξεις ποὺ ἀκολουθοῦν ξεκινοῦν μὲ φωνῆεν ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς φθόγγους «π, τ, κ, τσ, τζ, ξ, ψ».
Ὅμως, εἶναι πλέον εὐρέως ἀποδεκτὴ ἡ χρήση τοῦ τελικοῦ στὴν αἰτιατικὴ ἑνικοῦ σὲ ἄρθρα καὶ ἀντωνυμίες (κυρίως στὸ ἀρσενικὸ γένος) ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀρχικοῦ φθόγγου τῆς ἀκολουθείσης λέξης· στὸ μέν ἀρσενικὸ κρίνεται ἀναγκαῖο, ὥστε νὰ διαφοροποιῇται ἀπὸ τὴν ὁμοιότητα ποὺ ἔχει μὲ τὸ οὐδέτερο ἄνευ τοῦ τελικοῦ νῦ. (τὸν λόγο, τὸν γιατρό, ἕναν λόγο, κάποιον γιατρό...κ.ἀ. ἀντί τὸ λόγο, τὸ γιατρό, ἕνα λόγο, κάποιο γιατρό...κ.ἀ). Στὸ δὲ θηλυκό, χρησιμεύει στὴν διαφοροποίηση μὲ τὴν δοτική, ποὺ βρίσκεται σὲ ἀρκετὲς ἐκφράσεις.
(Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἂν κάποιος παρατηρήσῃ, ἀκούγεται ἕνα ἤμίηχο νῦ στὸ τέλος τῶν λέξεων αὐτῶν κατὰ τὴν προφορά τους. Βέβαια, αὐτὸ εἶναι καὶ θέμα ἰδιολέκτου, κάποιες φορές.)
Ὅμως, εἶναι πλέον εὐρέως ἀποδεκτὴ ἡ χρήση τοῦ τελικοῦ στὴν αἰτιατικὴ ἑνικοῦ σὲ ἄρθρα καὶ ἀντωνυμίες (κυρίως στὸ ἀρσενικὸ γένος) ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀρχικοῦ φθόγγου τῆς ἀκολουθείσης λέξης· στὸ μέν ἀρσενικὸ κρίνεται ἀναγκαῖο, ὥστε νὰ διαφοροποιῇται ἀπὸ τὴν ὁμοιότητα ποὺ ἔχει μὲ τὸ οὐδέτερο ἄνευ τοῦ τελικοῦ νῦ. (τὸν λόγο, τὸν γιατρό, ἕναν λόγο, κάποιον γιατρό...κ.ἀ. ἀντί τὸ λόγο, τὸ γιατρό, ἕνα λόγο, κάποιο γιατρό...κ.ἀ). Στὸ δὲ θηλυκό, χρησιμεύει στὴν διαφοροποίηση μὲ τὴν δοτική, ποὺ βρίσκεται σὲ ἀρκετὲς ἐκφράσεις.
(Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἂν κάποιος παρατηρήσῃ, ἀκούγεται ἕνα ἤμίηχο νῦ στὸ τέλος τῶν λέξεων αὐτῶν κατὰ τὴν προφορά τους. Βέβαια, αὐτὸ εἶναι καὶ θέμα ἰδιολέκτου, κάποιες φορές.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου